Co będzie dziś nie wiem, może to jeden z Twoich najlepszych dni, albo najgorszych i możesz stracić wszystko lub nic

Przecierasz zaspane oczy, długo zwlekając z otwarciem ich. Boisz się, tego co zobaczysz. Boisz się, że wszystko co zdarzyło się wczoraj było tylko snem, który nie ma prawa mieć miejsca w rzeczywistości. Boisz się, że obudzisz się w swoim łóżku, pośród białych ścian. Wszystkie te obawy znikają jednak, kiedy czujesz jak ktoś jeszcze mocniej oplata Cię ramionami. Czujesz ciepło bijące z jego osoby, jego zapach, który tak przyjemnie drażni Twoje nozdrza. Mimo wszystko uśmiechasz się szeroko i otwierasz zmęczone od płaczu oczy. Unosisz lekko głowę i napotykasz jego spokojną, pogrążoną w śnie twarz. Uświadamiasz sobie, że jednak nie zmienił się tak bardzo. Włosy w kompletnym nieładzie. Nigdy nie umiał zachować ich w przyzwoitym stanie. Z lekkim uśmiechem wpatrywałaś się w jego lico, badając każdy kontur jego twarzy, aż w końcu, nie mogąc się powstrzymać, przejechałaś delikatnie palcami po jego policzku. W tym samym momencie komórka leżąca na stoliku zapiała przeraźliwie głośno. Ty kompletnie przestraszona zerwałaś się z piskiem z kanapy, a Ignaczak zdezorientowany podniósł się szybko do pozycji siedzącej i wyłączył złośliwy dzwonek. Złapałaś się za klatkę piersiową, przeklinając w duchu ten swój przeklęty lęk przed wszystkim.

- Przepraszam, kompletnie o nim zapomniałem. - odezwał się, przeciągając się na całej długości kanapy. Na dźwięk jego głosu przechodzą Cię delikatne dreszcze. Po chwili wstaje, podchodzi do Ciebie i zamyka w szczelnym uścisku. Obejmujesz jego tors i wtulasz się w niego najmocniej jak tylko potrafisz. Po Twoich policzkach znów spływa pojedyncza łza, co nie uchodzi jego uwadze. Wyciera ją kciukiem, zahaczając o podbródek i unosi Twoją twarz. Patrzysz w jego oczy, a on uśmiecha się delikatnie.
- Masz ochotę na kawę? - pyta cicho, po chwili ukazując zęby w szerokim uśmiechu. Nie mogąc się powstrzymać, parskasz śmiechem i wycierasz rękawem mokre oczy. Kiwasz potakująco głową, nie mogąc wyjść z zdezorientowania. Czy to możliwe, że Ty przez cztery lata zmieniłaś się diametralnie, a on nadal pozostał tym samym wesołym chłopakiem, umiejącym rozładować każdą napiętą sytuację?
Siedząc na krzesełku i obgryzając paznokcie bacznie wpatrujesz się w jego osobę. Nie odrywasz od niego wzroku i obserwujesz każdy ruch. Wciąż nie możesz uwierzyć, że tu jest. Po kilku minutach stawia na stoliku dwa kubki parującej cieczy. Z lekkim uśmiechem podziękowania chwytasz kubek obiema rękoma i bierzesz małego łyka. Nie wiesz co powiedzieć. On chyba też, co kwitujesz dużym niedowierzaniem, ponieważ nigdy nie miał takiego problemu. Ta cała sytuacja przytłacza was swoim ogromem, ale mimo wszystko jesteś niesamowicie szczęśliwa, że siedzi tu obok Ciebie. Sączysz powoli swoją kawę, wbijając wzrok w swoje stopy, którymi machasz lekko. Nie przeszkadza Ci cisza, która nastała pomiędzy wami. Mało tego, masz ogromną nadzieję, że będzie ona trwała najdłużej jak się da i że Krzysiek nie będzie zaczynał tematu, na który w tej chwili nie masz najmniejszej ochoty. Jednak Twoje nadzieje w połowie zostają zrujnowane, bo w końcu słyszysz melodyjny głos Ignaczaka.
- Może przyjdziesz dzisiaj na mecz?
- Co? - podnosisz gwałtownie głowę i patrzysz na niego zdezorientowana.Czujesz też narastające zdenerwowanie. - Nie! Nie, nie, nie. - mówisz szybko, znów spuszczając głowę i ukrywając zakłopotanie za kurtyną blond włosów. Czujesz, że będzie mu przykro, ale wiesz też, że nie dasz rady. Kiedy tylko wyobrazisz sobie siebie na trybunach, gdzieś pomiędzy ogromnym tłumem śpiewających, krzyczących, klaskających, skaczących, tańczących, cieszących się kibiców przechodzą Cię dreszcze. Doskonale zdajesz sobie sprawę, że nic dobrego by z tego nie wyszło. Słyszysz jak odstawia kubek na stolik, ale nie masz odwagi podnieść głowy. Znów nastaje cisza, tym razem jednak ta z kategorii ciężkich do wytrzymania. I właśnie pod jej wpływem zeskakujesz z krzesełka i biegniesz do przedpokoju, gdzie szybko zakładasz buty i wychodzisz z mieszkania. Szumi Ci w głowie, jakbyś znów wypiła pół butelki whiskey i łzy cisną się do oczu, ale Ty szybko pokonujesz cztery piętra i biegiem ruszasz chodnikiem. Zatrzymujesz się dopiero wtedy, gdy dobiegasz do parku i masz wrażenie, jakoby serce miało Ci zaraz eksplodować. Z łzami spływającymi rzewnie po policzkach siadasz pod drzewem, podciągając kolana pod brodę i obejmując je rękoma. Chowasz głowę pomiędzy kolana, a klatkę piersiową i łkasz cicho. Znów użalasz się nad sobą w duchu. Wyzywasz się od najgorszych tchórzy na świecie i rozpaczasz nad swoją głupotą. Jednak ktoś nie pozwala Ci trwać w takim stanie długo. Po kilku minutach czujesz, jak ktoś siada obok, obejmuje Cię ramionami i kładzie głowę na Twoim ramieniu.
- Nie chcę Cię znów stracić, Julka. Zaufaj mi.
W tamtym momencie nie było Ci potrzeba nic więcej. Bez słowa wtuliłaś się w Krzyśkowe ramiona i powtarzałaś w duchu, żeby ta chwila trwała wiecznie.

*  *  *

Przepraszam za delikatny poślizg, bo miało być wczoraj.
Przepraszam, że tak mało się dzieje i nic się nie wyjaśnia.
Obiecuję poprawę!
poprawę, która będzie widoczna w następnym rozdziale, obiecuje.