Popatrz w dół to nie świat masz u stóp, to brud.

Patrzysz nieprzytomnym wzrokiem jak podchodzi i kuca naprzeciwko Ciebie. Jak zamyka Twoje trzęsące się, zimne dłonie w swoich. Jak znów patrzy Ci głęboko w oczy. Jak ciemny błękit jego tęczówek okrywa się bezbarwną cieczą. Jak jego dolna warga drży niebezpiecznie. Po Twoich policzkach spływają już słone łzy. Mimo tego, że bardzo się starasz nie potrafisz ich powstrzymać. Wpatrujecie się sobie wzajemnie w tęczówki, oddychając ciężko, nie mówiąc nic. Taki stan utrzymuje się przez dobre kilka minut. W końcu Krzysiek podnosi się z kolan i zamyka Cię w szczelnym uścisku. Siedzisz jak sparaliżowana, ale kiedy do Twoich uszu dochodzi jego cichy szloch, wtulasz się w jego klatkę piersiową. Zaczynasz płakać jeszcze bardziej, ale Twoje serce oblewa przyjemne ciepło, którego nie czułaś już dawno.
- Wiedziałem... - odezwał się cicho. - Już wtedy, gdy pierwszy raz zobaczyłem Cię w takim stanie pod halą. Wszędzie bym Cię rozpoznał, Julka. - lekko wzdrygasz się na dźwięk swojego imienia w jego ustach. Tak bardzo lubił je powtarzać, czułaś, że w jego ustach jest ono najbezpieczniejsze na świecie, wręcz czułaś namacalne uczucie, które wkładał w wypowiedzenie tego jednego imienia. I to się nie zmieniło. - Myślałem, że zwariowałem. Nie mogłem spać po nocach, bo gdy tylko zamknąłem oczy, widziałem Twoją twarz. Kurwa, Julka, gdzieś Ty była przez te wszystkie lata?
Nie uzyskał odpowiedzi. Nie miałaś sił, żeby cokolwiek powiedzieć. Zamiast tego wtuliłaś się w niego jeszcze mocniej. Znów nastała cisza, przerywana tylko twoim szlochem i jego pociąganiem nosem. Wtulona w niego z uwagą wsłuchiwałaś się w bicie jego serca. To Cię uspokoiło. W końcu łzy przestały spływać po policzkach, oddech się wyrównał. Czułaś, jak chłopak głaszcze Cię po głowie i mocno przytula do siebie, jakby bojąc się, że uciekniesz, że znów znikniesz.
Gdyby ktoś w ciągu ostatnich czterech lat powiedziałby Ci, że kiedyś jeszcze go spotkasz, że będziesz mogła go przytulić, poczuć jego bliskość, po prostu być z nim - wyśmiałabyś go i poleciła wariatkowo, w którym sama przebywałaś. Przez pierwszy rok wierzyłaś, że jeszcze wrócisz do Polski, do Rzeszowa, że wyrwiesz się z tego piekła, które Cię spotkało. Ale z czasem traciłaś nadzieję. Z każdym miesiącem było jej coraz mniej, aż w końcu po drugim roku w Hiszpanii całkowicie ją straciłaś. Żyłaś z myślą, że do końca życia będziesz gniła wśród wariatów, lekarzy, pielęgniarek, leków, dziwnych zabiegów mających na celu uleczenie niezrównoważonych psychicznie ludzi. Ty jedna pośrodku tego całego chaosu, panującego w tamtym miejscu. Przyzwyczaiłaś się do myśli, że już nigdy nie zobaczysz najważniejszej osoby w swoim życiu. Że już nigdy nie będziesz mogła się z nim pogodzić, bo doskonale pamiętasz dzień waszej kłótni. Dzień przed Twoim wyjazdem. On nie ustępował i ciągle namawiał Cię na zostanie w Polsce, ale Ty także byłaś nieuległa. Z tego zrodziła się kłótnia, która nie została zażegnana, bo nie odbierałaś telefonów, a kiedy zobaczyłaś go na lotnisku, kiedy przyjechał prawdopodobnie ponowić próbę zatrzymania Cię w Rzeszowie, z wysoko uniesioną głową ruszyłaś w stronę samolotu i odleciałaś. Tak po prostu. Przypominając sobie to, jak bardzo chamsko wtedy postąpiłaś, znów napadają Cię niesamowite wyrzuty sumienia, znów łzy stają w Twoich oczach.
- Przepraszam. - szepczesz cichutko, zdając sobie sprawę, że w końcu nadszedł ten moment, w którym możesz to wszystko naprawić. To nic, że minęły długie, bolesne cztery lata. Doskonale pamiętasz, jak Krzysiek często powtarzał, że nigdy nie jest za późno! Lepiej później niż wcale, Julka. Czujesz, jak w odpowiedzi przytula Cię jeszcze mocniej i całuje w czubek głowy.
Jeszcze nie pora na żadne wytłumaczenia. Oboje nie macie sił, przytłoczeni tym wszystkim, co się dzieje. Oboje macie wrażenie, że śnicie. Znów. Bo przecież ile razy nawiedzały was takie sny? Ile razy wkraczając do krainy Morfeusza, ten serwował wam obrazy, które tak bardzo raniły wasze zbolałe serca? Czy młodzieńcze uczucie może być aż tak silne, by przetrwać cztery lata rozłąki, cierpienia, niepokoju, rozpaczy, tęsknoty, uświadamiania przez innych, że już nigdy nie zobaczy ukochanej osoby?

*  *  *

Mam wrażenie, że to wszystko toczy się jakoś mozolnie i monotonnie.
Jak uważacie?

UWAGA!
Całkiem nowy, na pewno aktualny numer gg:
48933167
jeżeli chcecie być informowani o nowościach to zostawcie pod tym postem swoje numery,
ale piszcie też, jeżeli chcecie po prostu pogadać :)