Nie jest za późno, póki tlen jest we krwi, nie wiem co myślisz ty, mi jest żal tych zmarnowanych dni

       Ciche, charakterystyczne skrzypienie starych paneli w pokoju uświadamia Ci, że on nadal tu jest i szwenda się po Twoim mieszkaniu. Szczelnie przykryta kołdrą od stóp do głów, zwinięta w kłębek, leżysz w łóżku już drugi dzień. Przez ten czas nie odezwałaś się ani razu, przez Twoją krtań nie przeszedł nawet żaden niezidentyfikowany odgłos. Najzwyczajniej w świecie milczałaś jak ten przysłowiowy grób. Spod kołdry wychodziłaś tylko pod nieobecność Krzysztofa, co zdarzało się tylko w porze jego treningu. Nie wiesz, co miało na celu ciągłe przesiadywanie w Twoich skromnych kątach.
     Co jakiś czas zaparza Ci herbatę, kiedy stara, której nawet nie tknęłaś robi się zimna. Co jakiś czas stawia na stoliku obok łóżka talerz z kanapką. Kiedy przychodzi z treningów, siada na Twoim ulubionym fotelu pod oknem i opowiada Ci najróżniejsze historię. O tym, jaki ogromny wycisk dostają na treningach. O zbliżającym się meczu z Skrą. O tym, że to hit kolejki, a dla niego bardzo ważny mecz. Kiedy tak mówi i mówi o swojej drużynie, meczach, o siatkówce, czasami tylko cichutko napomina o tym, że tęskni za Tobą i że jest mu smutno, że znów Cię stracił. A Tobie wtedy jednocześnie pęka serduszko i oblewa je przyjemne ciepło. Właśnie wtedy masz ogromną ochotę wyjść spod kołdry i powiedzieć mu, że przecież tu jesteś i wcale Cię nie stracił. Ale ta myśl znika równie szybko, jak się pojawia, a Ty tylko przeklinasz cicho i mocno zaciskasz oczy.
    Leżysz bez ruchu, nasłuchując jakichkolwiek odgłosów świadczących o obecności Krzyśka. Wręcz z ulgą stwierdzasz, że jesteś sama. Powoli wychodzisz spod kołdry. Wzdrygasz się, czując nieprzyjemny chłód, ponieważ pod kołdrą było Ci gorąco. Chwytasz pasiastą bluzę Krzyśka i otulasz się nią, z lekkim uśmiechem wdychając jej zapach. Delikatnie stawiasz kolejne kroki w stronę łazienki, jednak zamyślona piszczysz cicho, kiedy wychodząc na korytarz widzisz Ignaczaka zawiązującego buty. Chwytasz się za serce i wywracasz oczami, znów przeklinając w myślach. Krzysiek podnosi głowę i wbija w Ciebie takie spojrzenie, że masz wrażenie, iż przeszył Cię na wskroś. Szybko zamykasz się w łazience, korzystasz z toalety i wpatrując się w swoje żałosne odbicie, nasłuchujesz trzasku drzwi. Mija kilka minut, kiedy w końcu to się dzieje. Opatulasz się jeszcze szczelniej bluzą i wychodzisz z łazienki. Jakież wielkie jest Twoje zaskoczenie, kiedy znów widzisz Krzyśka przed sobą. Stoi z kamienną miną i pisakiem w ręku. W ogóle nie reagujesz, kiedy podchodzi do Ciebie i podwija rękawy bluzy, ukazując blizny na Twoich rękach. Z zdziwieniem patrzysz, jak rysuje na obydwóch nadgarstkach ogromne serca. Przenosisz swój zdezorientowany wzrok z swoich rąk na niego i wtedy właśnie wasze spojrzenie się spotykają.
- Za każdym razem kiedy będziesz chciała się zranić zwróć uwagę na to, że masz tutaj moje serce. - mówiąc to, przyłożył swoje duże, ciepłe dłonie na wewnętrznej stronie Twoich nadgarstków i spojrzał Ci głęboko w oczy, które powoli zachodziły łzami. - Każde następne pchnięcie żyletką wyryje w nim głębokie, kurewsko bolące rany. Pamiętaj, że każde serce, które regularnie jest krzywdzone w końcu umiera. Moje też może umrzeć, jeżeli dalej będziesz to robić. Zastanów się nad tym, dobrze? Zastanów się, bo moje serce bije tylko dla Ciebie i w Twoich rękach leży jego los. - musnął delikatnie Twoje spierzchnięte wargi. - Kocham Cię.
Chwycił swoją torbę i wyszedł, zostawiając Cię w kompletnej rozsypce. Dobre dziesięć minut stałaś, wpatrując się w swoje wyciągnięte przed siebie ręce, z łzami spływającymi po policzkach i kompletnym chaosem w głowie.
   Siedzisz na kanapie przed telewizorem. Wciąż w pasiastej bluzie Krzyśka, opatulona dodatkowo kołdrą, z kubkiem ciepłej herbaty, zaciskasz pięści z napięciem wpatrując się w ekran, na którym Resoviacy walczą w Twierdzy z swoim największym przeciwnikiem - Skrą Bełchatów. Twoje serce przyśpiesza za każdym razem, kiedy słyszysz wzmiankę komentatorów o Krzyśku. Po każdej akcji, która kończy się na korzyść przeciwników, z Twojego gardła wyrywa się głośne kurwa. Kiedy przypomniałaś sobie wszystko, co Krzysiek opowiadał o tym meczu, nie mogłaś nie wziąć się w garść, usiąść i chociaż przed telewizorem, mentalnie go wspierać. W Twoich oczach stają łzy, a z ust znów wydobywa się wiązanka przekleństw, kiedy Resovia przegrywa w tie-breaku i kiedy widzisz grymas bólu i rozczarowania na twarzy Krzyśka. Chwytasz paczkę papierosów i wychodzisz na balkon. Tradycyjnie już spuszczasz nogi przez barierki i wpatrujesz się w majaczącą w oddali halę Podpromie. Zaciągasz się głęboko i zmrużonymi oczyma spoglądasz na namalowane czarnym markerem serca. Czy to ma jakiś sens? Dotykasz opuszkami palców swoich ust i przypominasz sobie moment, w którym połączyły się z krzyśkowymi. Przypominasz sobie jego ciche kocham cię, a po Twoich policzkach mimowolnie znów spływają łzy. Ile łez będziesz jeszcze w stanie wypłakać? Ile bólu i przeciwności losu będziesz jeszcze w stanie przeżyć? Może nie pozostaje Ci już nic innego, jak tylko skończenie tego swojego marnego żywota? Może po prostu normalne życie i szczęście nie jest Tobie pisane? Może po prostu wychylić się teraz przez metalowe barierki balkonu i chociaż przez chwilę poczuć, jak się lata?
    Słyszysz trzask drzwi, więc wyrzucasz niedopałek papierosa i wchodzisz do mieszkania. Krzysiek wchodzi do pokoju i na Twój widok uśmiecha się promiennie. Jesteś prawie pewna, że to dlatego, iż nie leżysz schowana pod kołdrą, tylko patrzysz na niego z delikatnym uśmiechem, po chwili podbiegając do niego i tonąc w jego ogromnych ramionach. Przytula Cię mocno, całując w czubek głowy. Później już tylko lądujecie na łóżku, oparci o zimną ścianę, opatuleni dwiema kołdrami, z kubkami gorącej herbaty w rękach. Rozmawiacie na zupełnie neutralne tematy, kiedy nagle uderza w Ciebie niesamowicie ogromne przekonanie, że to jest właśnie ten właściwy moment, aby wyjaśnić mu wszystko. 

   Jedno z najgorszych osiedli, pełne pijaków, ćpunów, wyrzutków społecznych, bezrobotnych, biednych, żałosnych. Jedna z najbardziej rozwalających się kamienic - "Twój dom". Wbiegasz na obskurną, cuchnącą klatkę schodową, pokonujesz sześć pięter i jak oszalała wpadasz do mieszkania. Nie zwracając uwagi na pijackie nawoływania z jednego z pokoi, rzucasz w kąt swój szkolny plecak, bierzesz butelkę wody, torbę i znów wybiegasz z mieszkania, pokonujesz te przeklęte sześć pięter, biegniesz na przystanek autobusowy, gdzie dosłownie w ostatniej chwili wskakujesz do pojazdu i siadasz na samych tyłach. Wkładasz słuchawki w uszy i z delikatnym uśmiechem odpływasz do swojego świata, który diametralnie różni się od Twojej szarej rzeczywistości. Tradycyjnie w ostatniej chwili wyskakujesz z autobusu, bo znów odleciałaś i straciłaś kompletnie kontakt z rzeczywistością. Z uśmiechem kroczysz w stronę hali Podpromie, siadasz na krawężniku i odpalasz papierosa. Mija niewiele czasu, kiedy ktoś wyrywa Ci fajkę z dłoni. 
- Julka, tyle razy Ci powtarzałem! Masz dopiero piętnaście lat. - wybuchasz perlistym śmiechem, zupełnie ignorując jego kazania. Wstajesz i mocno wtulasz się w krzyśkowe ramiona. 
- Śmierdzisz. - stwierdzasz, mimo wszystko jeszcze bardziej wtulając twarz w jego klatkę piersiową. 
- Ty też. - odpowiada, szczypiąc Cię w tyłek. Automatycznie odskakujesz od niego, wydając z siebie głośny krzyk aprobaty, po czym oboje wybuchacie głośnym śmiechem. Krzysiek odprowadza Cię do spożywczaka, w którym pracujesz. Jeżeli pracą można nazwać sprzątanie każdego kąta, układanie towaru na półkach i wysłuchiwanie monologu właścicielki. Ale nie narzekasz - pani Alina jest Ci niezmiernie wdzięczna i dobrze płaci, doskonale wiedząc w jakiej jesteś sytuacji. Dziś uwijasz się ze wszystkim wyjątkowo szybko i już o dwudziestej drugiej jesteś w drodze do domu. Wchodzisz do pogrążonego w ciszy i ciemności mieszkania i o mało nie dostajesz zawału, kiedy zaświecasz światło i widzisz swoją matkę leżącą pod oknem, z piwem w jednej ręce i fajką w drugiej. Z westchnieniem zabierasz jej owe rzeczy i pomagasz położyć się na łóżku. Wyciągasz z dna szuflady ogromny słoik, idziesz do kuchni, po czym wysypujesz całą jego zawartość na stół. Nie możesz powstrzymać się od okrzyku radości, kiedy okazuje się, że w końcu udało Ci się uzbierać pieniądze na swoje wymarzone wakacje. Wakacje w ośrodku sportowym o profilu siatkarskich w samej Barcelonie. Wciskasz stopy w buty i nie zważając na to, że dochodzi północ jedziesz do Krzyśka, żeby podzielić się z nim swoją radością. 

*   *   *

Możecie być spokojne - teraz wszystko zacznie się wyjaśniać i w końcu dowiecie się, co wydarzyło się cztery lata temu w życiu Julki c: 

I tak jestem dumna, Resovio!